Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Ένα φιλί για καληνύχτα..

Κάθε απόγευμα που άρχιζε η βάρδια μου ως νυχτερινή νοσοκόμα περνούσα από όλες τις αίθουσες του γηροκομείου, σταματώντας σε κάθε δωμάτιο για να δω τους ασθενείς και να συζητήσουμε λίγο. Συχνά έβλεπα την Κέιτ και τον Κρις να κάθονται έχοντας πάνω στα γόνατα τους μεγάλα λευκώματα με διάφορες φωτογραφίες αναπολώντας τα περασμένα. Περήφανα, η Κέιτ μου έδειχνε εικόνες των περασμένων ετών, ο Chris ψηλός, ξανθός και όμορφος! Η Kate όμορφη, μελαχρινή και γελαστή! Δύο ερωτευμένα παιδιά που χαμογελούσαν σε όλα τα στάδια και τις εποχές του χρόνου. Πόσο όμορφοι ήταν καθισμένοι δίπλα δίπλα, με το φως από το παράθυρο να πέφτει πάνω στα λευκά τους κεφάλια, με τα πρόσωπά τους ρυτιδωμένα από το χρόνο αλλά γελαστά στις αναμνήσεις τους που τις είχαν αιχμαλωτίσει και κρατήσει για πάντα μέσα σε εκείνα τα λευκώματα.
Πόσα λίγα γνωρίζουν οι νέοι για την αγάπη σήμερα,σκεφτόμουν. Πόσο ανόητο είναι να πιστεύουν ότι έχουν το μονοπώλιο σε ένα τόσο πολύτιμο αγαθό. Οι ηλικιωμένοι γνωρίζουν τι πραγματικά σημαίνει αγάπη! Οι νέοι μπορούν μόνο να υποθέσουν.
Την ώρα που τα μέλη του προσωπικού σερβιριζόταν το δείπνο τους, η Κέιτ και ο Chris, πιασμένοι από το χέρι,  έμπαιναν διακριτικά μέσα στην τραπεζαρία. Τότε όλη η συζήτηση στρεφόταν στη συντροφική αγάπη και την αφοσίωση του ζεύγους, καθώς και τι θα συμβεί όταν ένας από τους δύο έφευγε από τη ζωή. Όλοι ξέραμε ότι ο Chris ήταν δυνατός και η Kate στηριζόταν σε αυτόν.
Πώς θα κατάφερνε η Kate να επιβιώσει αν ο Chris έφευγε πρώτος, αναρωτιόμασταν συχνά.
Η ώρα του ύπνου ήταν μία τελετουργία. Η Κέιτ καθόταν στην καρέκλα της με τη νυχτικιά και τις παντόφλες της, εν αναμονή της άφιξης μου με τα νυχτερινά φάρμακα. Μόνο κάτω από τις προστατευτικές ματιές του Chris και τις δικές μου η Κέιτ θα έπαιρνε το χάπι της. Μετά πολύ προσεκτικά ο Chris τη βοηθoύσε να σηκωθεί από την καρέκλα και να ξαπλώσει στο κρεβάτι της και τύλιγε τις κουβέρτες γύρω από το εύθραστο σώμα της.
Παρακολουθώντας αυτές τις πράξεις αγάπης, σκεφτόμουν για χιλιοστή φορά: Θεέ μου, γιατί στα γηροκομεία δεν έχουν διπλά κρεβάτια για τα παντρεμένα ζευγάρια; Όλη τη ζωή τους έχουν κοιμηθεί μαζί και τώρα πρέπει να κοιμούνται σε μονά κρεβάτια. Από τη μια στιγμή στην άλλη τους στερούσαν την άνεση μιας ολόκληρης ζωής.
Πόσο ανόητη είναι αυτή η τακτική σκεφτόμουν καθώς έβλεπα τον Chris να τεντώνεται για να σβήσει το φως πάνω από το κρεβάτι Κέιτ. Μετά έσκυβε και τη φιλούσε τρυφερά. Ύστερα χάιδευε στοργικά το μάγουλό της και χαμογελούσαν και οι δύο. Καθώς απομακρυνόμουν στο διάδρομο μπορούσα να ακούσω τον Chris λέει, «Καληνύχτα, Kate," και εκείνη να απαντά «Καληνύχτα Chris".
Είχα δύο μέρες ρεπό. Όταν επέστρεψα, οι πρώτες ειδήσεις που άκουσα μπαίνοντας στο γηροκομείο ήταν, "ο Chris πέθανε χθες το πρωί."
"Πώς;"
"Μια ισχυρή καρδιακή προσβολή. Ήταν απότομο."
"Η Κέιτ πώς είναι;"
"Χάλια".
Πήγα στο δωμάτιο της Κέιτ. Καθόταν στην καρέκλα της, ακίνητη, με τα χέρια πάνω στα γόνατά της, κοιτάζοντας από το παράθυρο. Έβαλα τα χέρια της στα δικά μου και είπα, "Κέιτ, είμαι η Phyllis."
Τα μάτια της παρέμειναν ακίνητα. Έβαλα το χέρι μου κάτω από το πηγούνι της και ανασήκωσα το πρόσωπό της ώστε να μπορεί να με κοιτάξει.
"Κέιτ, μόλις έμαθα για τον Chris, λυπάμαι."
Στη λέξη "Chris", τα μάτια της ζωντάνεψαν. Με κοίταξε με απορία, σαν να αναρωτιόταν πώς είχα εμφανίστηκε ξαφνικά. "Kate, εγώ είμαι, Phyllis. Λυπάμαι για τον Chris."
Η αναγνώριση και η ανάμνηση ξεχείλισαν από το πρόσωπό της. Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια της,
"ο Chris έχει φύγει», ψιθύρισε.
"Το ξέρω", είπα. "Το ξέρω."
Κάναμε όλα τα χατίρια στην Κέιτ για λίγο, δίνοντάς της ιδιαίτερη προσοχή και αφήνοντάς την να τρώει στο δωμάτιό της. Σταδιακά το προσωπικό επέστρεψε στον καθημερινό του ρυθμό. Όταν περνούσα από το δωμάτιό της, έβλεπα την Kate να κάθεται στην καρέκλα της με το λεύκωμα στην αγκαλιά της, ατενίζοντας θλιμμένη τις εικόνες του Chris.
Η ώρα του ύπνου ήταν το χειρότερο μέρος της ημέρας της. Παρά το γεγονός ότι είχε πραγματοποιηθεί η επιθυμία της να μετακινηθεί στο κρεβάτι του Chris, και παρόλο που το προσωπικό φλυαρούσε και γελούσε μαζί της, η Kate παρέμεινε σιωπηλή και θλιβερά απόμακρη. Περνώντας από το δωμάτιό της μια ώρα αργότερα την έβρισκα εντελώς ξύπνια, να κοιτάζει το ταβάνι.
Οι εβδομάδες περνούσαν, και η δυσκολία του ύπνου δεν ξεπερνιόταν. Η Κέιτ φαινόταν τόσο ταραγμένη,τόσο ανασφαλής. Γιατί; αναρωτιόμουν, γιατί αυτή η στιγμή της ημέρας είναι πιο δύσκολη από όλες τις άλλες;
Μια νύχτα που μπήκα στο δωμάτιο της και τη βρήκα πάλι στην ίδια κατάσταση είπα αυθόρμητα: Κέιτ, μήπως φταίει που σου λείπει το φιλί για καληνύχτα;...και σκύβοντας αυθόρμητα φίλησα το μάγουλό της.
Ήταν σαν να άνοιξα ένα υδροφράχτη. Δάκρυα πλημμύρισαν το πρόσωπό της."Ο Chris πάντα με φιλούσε για καληνύχτα'', είπε.
"Το ξέρω", ψιθύρισα.
"Μου λείπει τόσο πολύ…όλα αυτά τα χρόνια με φιλούσε για καληνύχτα. "Σταμάτησε λίγο για να σκουπίσει τα δάκρυά της. "Φαίνεται πως δεν μπορώ να κοιμηθώ χωρίς το φιλί του."
Ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στις άκρες των χειλιών της Κέιτ. "Ξέρεις," είπε εμπιστευτικά, "ο Chris συνήθιζε να μου λέει και ένα τραγουδάκι."
"Αλήθεια;"
"Ναι,"είπε και έγνεψε καταφατικά, «και εγώ ξαπλώνω εδώ τη νύχτα και το σκέφτομαι."
"Τί έλεγε;"
Η Kate χαμογέλασε,έπιασε το χέρι μου και καθάρισε το λαιμό της. Με τη φωνή της αδύναμη από τα χρόνια αλλά ακόμα μελωδική άρχισε τρυφερά να τραγουδάει...

...Φίλησε με αγάπη μου, και έτσι ας χωρίσουμε.
Και όταν φτάσει η στιγμή που δεν θα μπορώ ούτε να ονειρευτώ,
αυτό το φιλί θα ζει μέσα στην καρδιά μου...

Phyllis Volkens
Απόδοση από την Jane Hanna

2 σχόλια: